Przyroda
Ziemia Grybowska to obszar, na którym graniczą ze sobą dwa zupełnie odmienne krajobrazy. Tu łagodne wzniesienia rolniczych Pogórzy Rożnowskiego i Ciężkowickiego przechodzą ku południowi w lesiste długie grzbiety gór Beskidu Niskiego. Obydwie te krainy najlepiej widać ze świetnie usytuowanej wieży widokowej na Jaworzu, około 8 kilometrów na południe od Grybowa. Spina je ze sobą łagodnie meandrująca dolina Białej.
Rozległy masyw Jaworza rzuca się w oczy podróżnym wysiadającym z pociągu w Grybowie. Czasem już we wrześniu jego szczyt bieleje śniegiem. To najwyższe wzniesienie otaczających bezpośrednio Grybów gór, zwanych często Górami Grybowskimi. Ich urozmaicona rzeźba jest pochodną budowy geologicznej – zróżnicowanej i wymiarze przestrzennym nie do końca jasnej.
Za wyraźny próg morfologiczny wznoszących się nad pogórzem Gór Grybowskich odpowiada styk bardziej miękkich utworów płaszczowiny śląskiej na północy i twardszych utworów płaszczowiny magurskiej nasuwającej się od południa. Na to nakłada się złożona tektonika fałdowa ze strukturami w postaci antyklin, synklin, okien tektonicznych i dużych stref uskokowych. Szczególnego znaczenia w geologii nabrały utwory paleogenu opisane w wielu oknach i pół-oknach tektonicznych pomiędzy doliną Białej a doliną Ropy – pod nazwą „jednostki grybowskiej”.
Badania geologiczne w rejonie Grybowa prowadzone były już w końcu XIX wieku z nadzieją na znalezienie ropy naftowej dalej na zachód, niż w sąsiedniej Ropie, gdzie była intensywnie eksploatowana. Nadzieje te spełniły się jedynie w niewielkim zakresie, mała kopalnia ropy naftowej istniała pod Rosochatką w Starej Wsi do lat czterdziestych ubiegłego wieku.
Cechą gór fliszowych zbudowanych z naprzemianległych warstw łupków i piaskowców jest istniejąca do dziś skłonność do uaktywniania się powierzchniowych ruchów masowych. Również w okolicach Grybowa wiele jest czynnych osuwisk zagrażających drogom i domom. Jednym z największych w polskich Karpatach, a na pewno najwcześniej dokładnie przestudiowanym, jest osuwisko na zachodnich stokach Maślanej Góry, które utworzyło leśne jeziorko – Morskie Oko.
Jaworze (882 m n.p.m.), Chełm (779 m n.p.m.), Maślana Góra (753 m n.p.m.) – to najwyższe wzniesienia, a jednocześnie największe kompleksy leśne ziemi grybowskiej. Są to lasy mieszane, gdzie rosną buki, jawory, graby, świerki i jodły, a także sosny i modrzewie.
W takich lasach żyją wilki, rysie, żbiki i lisy oraz sarny, jelenie i dziki. Turysta ma największe szanse natknięcia się na sarny, a także na występujące w dorzeczu Białej okazy bociana czarnego. Stosunkowo łatwo też o spotkanie z imponującym borowikiem, nie mówiąc o podgrzybkach. Znający tutejsze lasy mieszkańcy okolic przynoszą niewidziane już gdzie indziej od dawna rydze.
Istotnym elementem krajobrazu i przyrody Ziemi Grybowskiej jest dolina rzeki Białej ze spienionym często nurtem. Rzeka ma źródła na stokach Lackowej pod karpacką granią i z ponad stukilometrową długością stanowi drugi po Popradzie prawostronny dopływ Dunajca, do którego wpada zaraz za Tarnowem. Biała w okolicach Grybowa to typowa rzeka górska z szybkimi i wielkimi wezbraniami w okresie intensywnych letnich opadów i długimi okresami stanów niskich, podczas których odsłaniają się w jej korycie białe ławice otoczaków.
Była kiedyś atrakcyjnym akwenem wędkarskim. Do dzisiaj można łowić w niej klenie i pstrągi, brzany i lipienie. W ostatnich latach sporymi nakładami przywraca się drożność korytarza ekologicznego doliny Białej – między innymi przez modernizację betonowych progów w jej korycie oraz ponownie wprowadzanie do rzeki łososi.
Ilość dni słonecznych w ciągu roku jest na tym obszarze jedną z najwyższych w kraju, podobnie jak temperatury w lecie, co stanowi dodatkową zachętę do poznawania piękna tutejszej przyrody i krajobrazu – szczególnie latem.
